پل معروف خواجو، در شهر اصفهان و بر روی رودخانه زاینده رود قرار دارد. این پل که معروف ترین و محبوب ترین پل زاینده رود است در شرق سی و سه پل (1800 متر فاصله) واقع شده است.
پل خواجو را پل شاه، پل بابا رکن‌الدین (مسیر رفتن به خانقاه و آرامگاه بابا رکن‌الدین و تخت فولاد) و همچنین پل حسن بیگ (نام پل قبلی متعلق به دوره تیموریان که در زمان شاه‌عباس تخریب شد و پل خواجو به جای آن ساخته شد) هم نامیده اند ولی به دلیل قرار گرفتن این پل در محله خواجو به پل خواجو معروف شده است.
پل خواجو از بناهای شاه عباس دوم صفوی است، که در سال 1060 هجری قمری بنا شده است. در میانه این پل، ساختمانی زیبا، که به بیگلربیگی یا شاه نشین شهرت دارد بنا شده است. این بنا جهت اقامت موقتی شاه صفوی و خانواده اش ساخته شد و هم اکنون نیز پابرجاست. از این ساختمان وسط پل خواجو، علاوه بر رفت و آمد از روی زاینده رود، برای تماشای مسابقه های قایقرانی و همچنین تفریح و خوش گذرانی پادشاه و همراهانش استفاده می شده است. طاق‌های این ساختمان تزیینات نقاشی و کاشیکاری های بسیار زیبایی دارد که به سبب آن ها پل خواجو از دیگر پل‌های زاینده رود متمایز شده است. کتیبه ای در بخش جنوبى پل وجود دارد که نشان می‌دهد پل خواجو در زمان سلطنت ناصرالدین شاه قاجار در سال 1290 هجرى خورشیدی مرمت و بازسازی شده است.
معماری این پل بسیار خاص و پر از رمز و راز شگفتی است. شکل نوک تیز پایه های پل در بالا دست باعث می‌شود که مثل یک آب‌شکن، فشار آب رودخانه به پل را به حداقل برسد و شکل پله ای پایه ها در پایین دست این خاصیت را دارد که موقع سیلاب، آب از روی پایه ها جریان پیدا کند و به این ترتیب در اثر برخورد با پله ها، انرژی مخرب خود را از دست بدهد. یکی دیگر از شگفتی های پل خواجو شیر های سنگی دو سوی پل است که اگر در کنار یکی از شیرها بایستید و به چشم شیر مقابل نگاه کنید، چشم شیر روبرو بسیار واضح می درخشد.
طول پل خواجو 133 متر و پهنای آن حدود 12 متر است. این پل 24 دهانه دارد. در ساخت پل خواجو از مصالحی همچون آجر، سنگ و ساروج استفاده شده است.
پل تاریخی خواجو در تاریخ 15 دی 1310 با شماره ثبت 111 در فهرست آثار ملی ایران قرار گرفته است.
_01.jpeg)
_01.jpg)
.jpg)
