مسجد امام اصفهان، یکی از مهم ترین و زیبا ترین بنا های عصر صفویه است که در گذشته به نام های مسجد شاه، مسجد سلطانی و مسجد جامع‌ِ عباسی شناخته می شد. این بنای باشکوه در ضلع جنوبی میدان نقش جهان اصفهان قرار گرفته است. مسجد امام نه تنها شاهکار معماری و کاشیکاری قرن یازدهم به شمار می رود بلکه یکی از مهم ترین بنا های معماری اسلامی نیز محسوب می شود.
ساخت این مسجد در سومین مرحله از اجرای طرح میدان نقش جهان در سال 1020 هجری قمری به فرمان شاه عباس بزرگ به مناسبت بیست و چهارمین سال سلطنت وی شروع شد و تزیینات و الحاقات آن در دوره جانشینان او به اتمام رسید. كتیبه سردر مسجد به خط ثلث «علیرضا عباسی» و مورخ به سال 1025 حاكی از آن است كه شاه عباس این مسجد را، كه در كتیبه مسجد جامع نامیده شده، از مال خالص خود بنا كرده و ثواب آن را به روح جد بزرگ خود، شاه طهماسب، اهدا کرده است.
معماری مسجد جامع عباسی از جمله خاص ترین معماری های پس از اسلام شناخته شده است. این مسجد دارای یک گنبد اصلی با چهار مناره و دو شبستان می باشد. این مسجد از نظر معماری و تزیینات و جزییات کاشیکاری بینظیر بوده و وصف زیبایی و ظرافت آن در کلام و نوشتارنمی گنجد. محراب این مسجد بسیار زیبا و با شکوه است و چشم هر بیننده ای را مسحور خود می کند. گفته می شود این محراب مرمری یکپارچه زیباترین محراب در میان مساجد هم دوره است.
تمام مسجد دارای تناسبی شاهانه بوده و بر شالوده ای بسیار وسیع بنا گردیده است. قوس نیم گنبد سردر خارجی در میدان 27 متر بلندی دارد. از نكات بسیار جالب این مسجد انعكاس صوت در مركز گنبد بزرگ جنوبی آن است. ارتفاع گنبد عظیم از سطح زمین 52 متر می باشد. صدای بسیار آرام، بدون نیاز به داد زدن یا بلند آواز خواندن به راحتی در مسجد منعکس می شود و مانند صدای بسیار بلندی شنیده می شود.
مسجد امام (مسجد شاه) در تاریخ 15 دی سال 1310 با شماره ثبت 107 به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این مسجد به همراه میدان نقش جهان، به عنوان یکی از میراث جهانی یونسکو نیز ثبت شده است.
.jpg)
_01.jpeg)
_01.jpg)
