سعدی شیرازی با نام کامل "ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلح بن عبدالله" متخلص به سعدی شیرازی (متولد 606 هجری قمری، وفات 690 هجری قمری) شاعر و نویسنده پارسی گوی نامدار ایرانی است. آرامگاه او، "سعدیه" در انتهای خیابان بوستان و کنار باغ دلگشا در دامنه کوه در شمال شرق شیراز قرار دارد. گفته می شود این مکان در ابتدا خانقاه سعدی بوده که وی اواخر عمرش را در آنجا می گذرانده و سپس در همان جا دفن شده است. برای اولین بار در قرن هفتم توسط شمس‌الدین محمد صاحب دیوانی، وزیر معروف اباقاخان، مقبره ای بر فراز قبر سعدی ساخته شد.
در سال 998 به حکم یعقوب ذوالقدر، حکمران فارس، خانقاه به کل ویران شد تا اینکه چندین سال بعد به دستور کریم خان، بنایی معروف به عمارتی ملوکانه از گچ و آجر در بالای آرامگاه سعدی بنا شد. بنایی که در زمان کریمخان ساخته شده بود تا سال 1327 هجری خورشیدی برپا بود. در سال 1329 توسط علی‌اصغر حکمت و انجمن آثار ملی ایران، بنای کنونی با اقتباس از کاخ چهل ستون و تلفیقی از معماری قدیمی و جدید ایرانی به جای ساختمان قدیمی توسط محسن فروغی ساخته شد و مراسم افتتاح رسمی آن در اردیبهشت ماه 1331 برگزار گردید.
ساختمان به سبک ایرانی ساخته شده است، با هشت ستون از سنگ های قهوه ای رنگ که در جلوی مقبره قرار دارند. اصل بنا به سنگ سفید و کاشیکاری مزین است. بنای آرامگاه از بیرون به شکل مکعب بوده اما در داخل هشت ضلعی می باشد، با دیوار هایی از جنس مرمر و گنبد زیبای لاجوردی.
بنای آرامگاه سعدی در سمت چپ به رواقی متصل می شود که در آن هفت طاق وجود دارد که توسط راهرویی به آرامگاه شوریده شیرازی پیوند می خورد. آرامگاه شوریده شیرازی در یک اتاق قرار دارد و کتیبه ای بر سر در آن است که شاعر را معرفی می کند. همچنین شعری از خود شاعر بر کاشی های سرمه ای رنگ روی دیوار نوشته شده است.
آرامگاه سعدی شیرازی در تاریخ بیستم آبان 1353 به شماره ثبت 1010 در انجمن آثار ملی به ثبت رسیده است.
_01.jpg)
.jpg)
