ویلاتون، اجاره ویلا در شمال کشور

آرامگاه "کمال الدین ابولعطاء"، متخلص به خواجوی کرمانی کنار دروازه قرآن و در تنگه الله اکبر در شمال شهر شیراز قرار دارد. خواجوی کرمانی از برجسته ‌ترین شعرای پارسی زبان ایران در قرن هشتم هجری قمری به شمار می رود. غزلیات وی که اکثر آن‌ها مضامینی عرفانی دارند، به سبک عراقی سروده شده ‌اند. دیوان خواجوی کرمانی شامل اشعار گوناگونی از جمله قصیده، غزل، ترکیب بند، ترجیع بند، مسمط، قطعه و مستزاد است که در قالب دو بخش "صنایع الکمال" و "بدایع الجمال" آورده شده ‌اند. پنج مثنوی به نام‌ های همای و همایون، روضه الانوار، گوهر نامه، کمال نامه و گل و نوروز از دیگر آثار خواجوی کرمانی محسوب شده و با هم "خمسه‌ خواجو" را تشکیل می ‌دهند.

خواجوی کرمانی که از اغلب علوم زمانه خود همچون نجوم و هیئت بهره داشت در سال 689 هجری قمری در کرمان زاده شد و بعدها به شهر های مختلفی همچون بیت‌المقدس، شام، حجاز، مصر، اصفهان، بغداد و شیراز سفر کرد. او بر آثار شعرای نامداری به خصوص حافظ شیرازی تاثیر عمیقی داشت. وی سرانجام در سال 752 هجری قمری در شیراز درگذشت و همان‌جا به خاک سپرده شد.

 آرامگاه خواجوی کرمانی که در سال 1315 شمسی ساخته شده مشرف به دروازه قرآن است و آب چشمه رکن آباد نیز از کنار آن می‌ گذرد.

آرامگاه وی  به شماره ملی 916 در فهرست بنا های تاریخی ایران ثبت شده است.