"ابن باکویه شیرازی" یا "علی ابوعبدالله ابن باکویه" که به باباکوهی شهرت دارد از مشایخ و شاعران معروف ایرانی است که در قرن چهارم هجری می زیسته است. مقبره باباکوهی شیرازی از دیدنی های شیراز به شمار می رود که این آرامگاه در دامنه کوهی از رشته کوه های شمالی این شهر و در سمت چپ دروازه قرآن قرار گرفته است. قدمت آرامگاه باباکوهی به دوره آل بویه می رسد.
ابن باکویه شیرازی در جوانی به فراگیری و کسب علم پرداخته و با علمای زمان خود از جمله شیخ ابوسعید ابوالخیر و خواجه عبدالله انصاری ملاقات داشته و از محضر آنها کسب دانش می کرده است. جامی شاعر قرن نهم در نفحات الانس از باباکوهی به کرات یاد کرده و او را بزرگ ترین شاعر زمان خود دانسته است. گفته شده بابا کوهی مسافرت های بسیار کرد و بعد از استفاده از محضر بزرگان و در پایان عمر به شیراز بازگشت و به دور از مردم شهر در کوه شمالی شیراز کنج عزلت گزیده و به نیایش پرداخته است. وی سرانجام در سال ۴۴۲ هجری قمری درگذشت و همان جا به خاک سپرده شد.
کوهی که آرامگاه در آن واقع شده است به کوه باباکوهی یا کوه صبوی، مشهور شده است. در این کوه دو غار وجود دارد که یکی در گذشته محل زندگی یکی از عارفان بوده و درون غار دیگر اکنون آرامگاه باباکوهی قرار دارد. در جلوی غار ایوانی قرار دارد که از سنگ و گچ ساخته شده است. این مجموعه، دارای چشمه آب و چندین اتاق است که گفته شده اتاق‌ها و گنبد مربوط به دوره قاجار و از آثار مویدالدوله طهماسب میرزا نوه فتحعلیشاه و حاکم فارس است که در سال ۱۲۷۵ هجری قمری ساخته و بعدها بازسازی و مرمت شده است. مقبره بابا کوهی بالاتر این اتاق‌ها در اتاقی جداگانه قرار گرفته که این اتاق فاقد هرگونه تزیینات خاصی می باشد و بسیار ساده است.
آرامگاه بابا کوهی در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۷۹ با شماره ثبت ۳۲۸۵ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
_01.jpeg)
_01.jpg)
