ویلاتون، اجاره ویلا در شمال کشور

یکی از جاذبه‌های دل نشین و چشم نواز شهر مشهد خانه اردکانی می باشد که به خاطر سبک متفاوت معماری آن بسیار دیدنی است. این خانه در منطقه مرکزی شهر مشهد و در نزدیکی حرم مطهر امام رضا (ع) و در انتهای یک کوچه بن بست قرار دارد. مالک اولیه این بنا حسین اردکانی از تجار معروف مشهد بود که به همراه خانواده اش در این منزل زندگی می کرد. در سال ۱۳۵۴ دولابیان که از اقوام اردکانی بودند این منزل را خریداری کرده و در آن زندگی می کردند. اما هنوز این منزل در بین اهالی محل به اردکانی مشهور است.

خانه اردکانی مشهد دارای دو بخش در ضلع شمالی و جنوبی می باشد. ضلع شمالی یا زمستان نشین در سال ۱۲۹۸ هجری شمسی یعنی حدود یک قرن پیش در اواخر دوره قاجار ساخته شده و ضلع جنوبی یا تابستان نشین در سال ۱۳۵۱ هجری قمری حدود هشتاد و پنج سال پیش و در اوایل دوره پهلوی اول بنا شده است. در قسمت زمستان نشین پهنای اتاق ها کم است به این علت که  آفتاب تا انتهای عمق اتاق نفوذ کند و بخش تابستان نشین بر عکس است. آشپز خانه در زیر زمین بخش زمستانی قرار دارد تا به گرم شدن بنا کمک کند.

این خانه از قسمت های مختلف مانند حیاط مرکزی، تابستان نشین، زمستان نشین، تنورخانه، شاه نشین، آب انبار و حوض خانه برخوردار است؛ اکنون آب انبار به طور کامل تخریب شده است و هیچ اثری از آن نیست.

در قسمت هایی از بخش زمستانی بخاری های دیواری خاصی برای گرم کردن فضا در نظر گرفته شده بود. کاشیکاری های بسیار زیبای موجود در نمای ساختمان اردکانی مربوط به دوران قاجار است و همچنین ایوان سنتی که با نرده های چوبی محاصره شده است یکی دیگر از جاذبه‌های این خانه سنتی است.

تنها تغییراتی که در این بنا صورت گرفت مسدود کردن محل یکی از پنجره های قسمت زمستانی با آجر و بستن یکی از درهای همین قسمت و جای گذاری دری کوچک تر در آن محل است. این خانه تقریبا صد و ده متر زیر بنا دارد و اندکی از خانه ها و ساختمان های اطرافش پایین تر ساخته شده است و از زمان ساخت تا کنون به عنوان منزل مسکونی مورد استفاده بوده است. شاید بتوان گفت این خانه یکی از آخرین آثار به جا مانده از معماری سنتی ایرانی می باشد و رد پاهای معماری مدرن را نیز می توان در آن دید.

خانه اردکانی در ‌‌بولوار وحدت، وحدت ۲۱ (خیابان شهید سالاری ‌مقدم) کوچه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ صفار ‌‌‌هروی (کوچه ساربان‌ها) بن بست دوم سمت چپ‌، پلاک ۱۲۷ واقع شده است اما به علت مسکونی بودن بازدید از آن میسرنمی باشد.

این اثر در تاریخ ۱۱ خرداد ماه سال ۱۳۸۴ با شماره ثبت ۱۲۳۹۱ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید؛ اما در سال ۱۳۹۱ از فهرست آثار ملی ایران خارج شد.